Wanneer we naar het verhaal van een ander luisteren hebben we vaak de indruk dat wij zien hoe het in elkaar zit, en wat er nodig is. Wanneer iemand zijn werk beu is, in een relatiecrisis zit, niet gezond leeft, niet goed slaapt, teveel geld uitgeeft… Advies geven is gemakkelijk. Maar wanneer je er zelf inzit, voelt het anders aan en heb je iets anders nodig dan: ‘Gun jezelf eens wat tijd’, ‘Ga daar gewoon weg’, ‘De tijd heelt alle wonden, het komt wel goed.’
Coaching is het proces waarbij je iemand terug verbindt met diens eigen resourcefulness – diens vermogen om oplossingen te zien, beslissingen te nemen en in beweging te komen. Dat doe je niet door tips en advies te geven, het werk over te nemen of je eigen ervaringen te vertellen.
Dat doe je wel door de persoon doorheen diens proces te laten evolueren. Meegaan naar waar de persoon nu vastzit, en ze één stapje verder laten gaan.
Stel dat Persoon X een wilde stroom wil oversteken.
Persoon A gaat aan de overkant staan en zegt: ‘Steek gewoon over, het komt wel goed!’
Persoon B, de coach, gaat naast X staan en bekijkt samen de stroom.
‘Hoe is het om hier te staan?’
‘Wat is je volgende stap?’
‘Wat als je eens één stap in de rivier waagde?’
De coach volgt het tempo en de mogelijkheden van de coachee. Eén beweging is vaak al genoeg om de coachee zich weer te laten herinneren dat hij het eigenlijk wel zelf kan.
Voorbeeld. Een verkoper had zijn eigen bedrijf gestart. Plots durfde hij niet meer bellen, zelfs al deed hij niet anders toen hij nog als werknemer werkte.
Een niet-coach zegt: ‘Bel gewoon, je hebt het toch al gedaan!’
Een coach vraagt: ‘Wat gebeurt er bij jou? Wat is er nu anders? Hoe heb je dit in het verleden aangepakt?’ Enzovoort.
Het gaat niet om wat jij weet en kan, maar om wat je klant weet en kan.
En nog veel vaker: wat hij durft en bereid is te doen/zien.
Praktisch: Zo laat je het uit de coachee zelf komen
Maak het duidelijk voor je begint.
Let goed op jezelf. Hoe meer jij werkt en overneemt, hoe meer je klant achterover leunt en verwacht dat jij het oplost.
Wat als de coachee dat weet maar er toch om vraagt?
Het is gemakkelijker om antwoorden te ontvangen dan om er zelf op te komen. Dan zijn we bevrijd van de last om in te schatten of het antwoord wel klopt, want het komt ‘maar’ van onszelf.
Tegelijk hebben externe antwoorden de neiging om eerst enthousiast ontvangen te worden, en dan teleur te stellen. ‘Och, is het dat maar’. Want uiteindelijk weten we veel van die dingen ook wel, alleen dachten we dat er nog iets beters was. Maar dat is er zelden.
Het proces van coaching is iemand weer naar zichzelf laten luisteren en diens eigen antwoorden even hoog inschatten als externe stemmen.
Tip 1: Als je begint te sleuren (advies, voorkeur uitspreken…), zal de ander instinctief tegentrekken. Test het zelf: alles dat je aanreikt is brol (zelfs al zijn ze enthousiast, ze doen er niks mee), maar als ze hetzelfde écht opnemen is het goud. Meestal zien ze het achteraf wanneer ze iets spannends gedaan hebben. Bv. Bellen of lanceren. Dan is het plots ‘Dat was toch helemaal niet moeilijk!’ Maar je kan ze niet doorheen die angst laten kijken, enkel er doorheen loodsen en ze de sprong laten maken. Zoals je de smaak van chocolade niet kan laten ervaren door erover te praten. Coaching = hoe kan je ze de chocolade zelf laten proeven?
Tip 2: Als je aan het zweten bent, ontneem je je klant de kans om te werken.
Vraag jezelf af:
Wie is hier aan het werken?
Hoe zet ik mezelf onder druk?
Wat wordt er mogelijks bij mij gelegd?
Als hij advies vraagt:
‘Wat denk je zelf?’
‘Welk advies zou je aan een vriend(in) geven mocht die hetzelfde aan jou vragen?’
Als hij het niet weet:
‘Zeg maar iets, het eerste dat in je opkomt’
‘Probeer eens iets’
‘Zeg eens 3 mogelijkheden’
Als hij in cirkeltjes praat:
Rechtstaan
Oefeningen, iets anders doen
De energie veranderen, dan komen er andere antwoorden
Als hij wel weet maar toch niet doet
‘Wat als je het nooit doet?’
‘Wat als je het gewoon laat?’
‘Waar houd je nog aan vast?’
Responses